Και να που ερωτεύτηκα κάποια χρονολογία

του Not the Boy Next Door

Από μικρό παιδάκι, η εθνική γιορτή που με συγκινούσε περισσότερο ήταν αυτή του Πολυτεχνείου. Δε ξέρω γιατί. Ίσως επειδή ήταν η πιο πρόσφατη και έχουμε βίντεο που δείχνουν το τανκ να ρίχνει την πόρτα του Πολυτεχνείου, ίσως επειδή προέρχομαι από αριστερή οικογένεια, ίσως επειδή ήταν μια εξέγερση της νεολαίας, ίσως επειδή ο πατέρας μου είναι αρχιτέκτονας; Ίσως όλα μαζί.

Που πήγε η γενιά του Πολυτεχνείου; Οι περισσότεροι κατέληξαν σαν το Σπύρο από τους Απαράδεκτους, βολεμένοι μεσοαστοί, μακριά από την ιδεολογία που τους άνδρωσε αλλά που σε κάθε ευκαιρία πετάνε κι ένα "εγώ ήμουν και στο Πολυτεχνείο". Άλλοι γίνονται επίτροποι στην ΕΕ για θέματα αλιείας, άλλοι το παίζουν Κορνήλιος Καστοριάδης γράφοντας βιβλία σα να είναι στραγάλια, άλλοι καταλήγουν θεωρητικοί της Αριστεράς που διελύθη στα εξ'ων ΣΥΝετέθη.

Η γενιά του Πολυτεχνείου, η γενιά των γονιών μας έχει κι εκείνη μερίδιο ευθύνης για την κρίση που βιώνουμε. Μόνο που μπορούμε να της αναγνωρίσουμε ένα ελαφρυντικό. Κάποτε αγωνίστηκε. Την ημερομηνία 17 Νοεμβρίου 1973 δεν πρέπει να πάψουμε να την ερωτευόμαστε. Μπορεί να μην κατέβω στην πορεία (πέρασα χθες και άφησα το λουλούδι μου) αλλά από αυτό το μετερίζι που έχω μπορώ να περάσω τα μηνύματα που θέλω σήμερα, ημέρα μνήμης, ημέρα συγκίνησης.

Οι μισθοί μειώνονται, οι συντάξεις περικόπτονται. Πολλοί συνάνθρωποί μας ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας. Πολλοί είναι άνεργοι, άλλοι δουλεύουν αμισθί ή με μισθούς που δεν τους εξασφαλίζουν τα προς το ζην. Στην Αφρική σκελετωμένα παιδάκια στριμώχνονται στην ουρά για λίγο ρύζι και μπισκότα.Στην Αϊτή η χολέρα και η πανώλη επανεμφανίζονται λόγω ασιτίας. Ο αγώνας για ψωμί συνεχίζεται.

Χειροκροτούμε ανθρώπους (ακόμα και στα δελτία ειδήσεων) που δε μιλούν σωστά την ελληνική γλώσσα, που δεν ξέρουν να κλίνουν τα επίθετα σε -ης, -ης, -ες, που αποφεύγουν τις γενικές μην πουν καμιά κοτσάνα. Η λεξιπενία τείνει να γίνει καθεστώς. Δε σεβόμαστε τους συνανθρώπους μας. Ο φόβος της ετερότητας κυριαρχεί. Πετάμε αυγά σε ανθρώπους που προσεύχονται. Ο αγώνας για παιδεία συνεχίζεται.

Ζούμε στην εποχή του Μεγάλου Αδελφού. Οι ελευθερίες μας περιορίζονται. Μας επιβάλλουν το πως θα μιλάμε, το πως θα σκεφτόμαστε. Το politically correct θηλιά που μας πνίγει. Οδοστρωτήρας που τα ισοπεδώνει όλα. Χώρες τελούν ακόμα υπό ξένη κατοχή. Γυναίκες λιθοβολούνται μέχρι θανάτου. Γενοκτονίες. Εμφύλιοι πόλεμοι. Ο αγώνας για ελευθερία συνεχίζεται.

37 χρόνια μετά. Τι κερδίθηκε; Τι χάθηκε; Στο σημείο μηδέν ξανά; Η ιστορία θα κρίνει...

Δε γίνεται και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος...

του μιντιάκια 11

Δευτέρα βράδυ κι ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος έχει καλεσμένους στην εκπομπή του τους κύριους Ψωμιάδη και Μπόλαρη, υποψήφιους περιφερειάρχες κεντρικής Μακεδονίας. Ενώ η συζήτηση εξελίσσεται, ο γνωστός δημοσιογράφος ζητά από τους δύο πολιτικούς να σχολιάσουν τοποθέτηση του Άδωνι Γεωργιάδη, μέσα από την οποία ο βουλευτής του ΛΑ.Ο.Σ. καλεί -με αφορμή την άνοδο των ποσοστών του Κ.Κ.Ε.- τους υποστηρικτές του καπιταλιστικού συστήματος (βλ. τους εκπροσώπους των άλλων κομμάτων) σε συστράτευση γιατί σε λίγο, όπως ισχυρίζεται, ''θα μας κυβερνήσουν οι μπολσεβίκοι''.
Δεδομένης της μεγάλης εριστικότητας της παραπάνω δήλωσης, αλλά και της παρότρυνσης του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου είναι προφανές ότι οι δύο υποψήφιοι πρόκειται να την καταδικάσουν, ή εν πάσει  περιπτώσει να διαφοροποιηθούν από αυτή. Τον λόγο παίρνει πρώτος ο Παναγιώτης Ψωμιάδης, ο οποίος  πράγματι εκφράζει τις διαφωνίες του για την επιλογή της συγκεκριμένης λέξης, την οποία και χαρακτηρίζει ως ακραία, υποστηρίζοντας πως οι κομμουνιστές είναι άξιοι να προσφέρουν για την τοπική αυτοδιοίκηση και την κοινωνία γενικότερα στον ίδιο βαθμό με όλους τους άλλους.. Αμέσως όμως σπεύδει να διευκρινίσει ότι κατά τ' άλλα ο ίδιος είναι μεγάλος φαν του Άδωνι Γεωργιάδη και ότι τον πάει πολύ.
Στο σημείο αυτό κάθε νοήμων τηλεθεατής μπορεί να αντιληφθεί την αντίφαση που υποβόσκει στα λεγόμενα του κύριου Ψωμιάδη. Αντίφαση που κάνει μπαμ και εδράζεται στην ανάγκη του υποψήφιου περιφερειάρχη να ρίξει γέφυρες με την αριστερά, ταυτόχρονα όμως να κάνει παιχνίδι και στην έδρα του, στα δεξιά... και γιατί όχι και ακόμα δεξιότερα.
Δυστυχώς η τακτική αυτή, η τακτική του βάζω στο μίξερ...

Οι δύο όψεις της μη ψήφου

του Not the Boy Next Door

Το κυριότερο μήνυμα των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών της 7ης Νοεμβρίου δεν το έδωσε η ψήφος των πολιτών. Το έδωσε η μη ψήφος τους. Το 39% του εκλογικού σώματος δεν προσήλθε στις κάλπες. Και το 9% απ' όσους προσήλθαν ψήφισαν λευκό ή άκυρο. Μιλάμε για ιστορικά υψηλά ποσοστά για τη μη ψήφο. Στις ευρωεκλογές του 2009 είχαμε αποχή 35%.

Το να μην πάει κάποιος να ψηφίσει ή να πάει και να ρίξει λευκό ή άκυρο μπορεί να σημαίνει δύο πράγματα. Πρώτον, αδιαφορία και ανοχή. Δεύτερον, απαξίωση και διαμαρτυρία.

Αφήνω το πρώτη όψη στην άκρη προς το παρόν και επικεντρώνομαι στη δεύτερη. Είναι η μη ψήφος ο καλύτερος τρόπος για να εκφράσεις τη διαμαρτυρία σου για το πολιτικό σύστημα; Προσωπικά, πιστεύω πως όχι. Με το να μη ψηφίζεις ή να ρίχνεις λευκό (που σημαίνει καμία θέση) ή άκυρο, αφήνεις τους άλλους να λάβουν αποφάσεις ερήμην σου. Σου δόθηκε η ευκαιρία να πεις την άποψή σου και δεν την είπες. Γιατί τα αποτελέσματα και οι αποφάσεις για το ποιοι θα σε κυβερνήσουν βγαίνουν επί των εγκύρων ψηφοδελτίων. Και πες πως έχεις αηδιάσει με την πολιτική και θες να εκφράσεις το θυμό σου και ζωγραφίζεις μια μούντζα στο ψηφοδέλτιο. Νομίζεις ότι καταφέρνεις τίποτε; Θα το δει κανένας πολιτικός και θα προσβληθεί; Ο μόνος που θα το δει θα είναι...

Αποτέλεσμα (κυρίως) του ξύλινου πολιτικού λόγου η μεγάλη αποχή

του μιντιάκια 11
Ποιος ευθύνεται για την κακή πορεία της εθνικής οικονομίας;

Για άλλη μια χρονιά πολύ μεγάλη αποχή...

της pecora nera

Και πάλι φέτος το ποσοστό αποχής από τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές ήταν μεγάλο περίπου 50% και αν άκουσα καλά στις Πρέσπες για παράδειγμα έφτασε το 70%!!!Ο κόσμος δείχνει με αυτή του τη στάση την αγανακτησή του,την απογοήτευσή του και γυρίζει τις πλάτες σε όλους αυτούς που του τάζουν και νοιάζονται για την πόλη τους για όσο διαρκεί η προεκλογική περίοδος..
Και καλά κάνει...γιατί δηλαδή να τους πιστέψει αφού έχουν αποδείξει την αχρηστία τους και την κοροιδία προς στο λαό..
Αυτό που σκεφτόμουν  είναι τί θα γίνει σε λίγο καιρό?δεν θα ψηφίζει κανείς?..Το ότι πάμε από το κακό στο χειρότερο είναι το μόνο σίγουρο χωρίς να θέλω να γίνομαι απαισιόδοξη ..υπάρχει άραγε ελπίδα για τίποτα καλύτερο?για ωραίους,καθαρούς δήμους με ασφάλεια και σεβασμό προς τους δημότες?χωρίς γραφειοκρατίες και ταλαιπωρίες?χωρίς να χρειάζεται να έχουμε κάποιον γνωστό για να εξυπηρετηθούμε?είναι τόσο απαιτητικό δηλαδή και τόσο δύσκολο να θέλουμε καθαρούς δρόμους  και οργανωμένα σχολεία?.........
Σε κάποιους δήμους θα έχουμε εκλογές και αυτή την Κυριακή..περιμένω να δω πόσοι θα απέχουν τώρα..

Η αγία (τηλεοπτική) οικογένεια

του μιντιάκια 11

Τυχαίο; Δε νομίζω...

Μητρόπουλος-Αμυράς: Η μέρα με τη νύχτα...

του μιντιάκια 11

 Ο πρώτος κατεβαίνει ως υποψήφιος περιφερειάρχης στην Αττική με το συνδυασμό ''ΑΤΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ - ΟΧΙ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ'', υποστηριζόμενος από τον Συνασπισμό. Ο δεύτερος κατεβαίνει ως ανεξάρτητος και διεκδικεί το δήμο της Αθήνας με το συνδυαμό ''ΕΠΙΜΕΝΟΥΜΕ ΑΘΗΝΑ''. Και οι δύο σε λιγότερο από 24 ώρες θα διεκδικήσουν -για διαφορετικές βέβαια θέσεις- την ψήφο των κατοίκων του Λεκανοπεδίου. Αυτό βέβαια φαίνεται πως είναι το μοναδικό κοινό τους στοιχείο.
  Βλέπετε οι δύο υποψήφιοι επέλεξαν εντελώς διαφορετική τακτική καθ' όλη της διάρκεια της προεκλογικής περιόδου με στόχο την προώθηση της υποψηφιότητας τους. Ο Αλέξης Μητρόπουλος θεώρησε σκόπιμο να μην αφήσει γειτονιά του λεκανοπεδίου που να μη γεμίσει με αφίσες του. Σε κολώνες, σε στάσεις λεωφορείων, σε τοίχους και στασίδια, όπου κι αν γυρίσεις το κεφάλι σου θα αντικρίσεις αφίσες και προεκλογικό υλικό, με το οποίο ο γνωστός εργατολόγος σε καλεί να στηρίξεις το συνδυασμό του και να καταψηφίσεις το μνημόνιο. Καλό και ''άγιο'' το μήνυμα που περνάει αλλά ο σκοπος αγιάζει τα μέσα; Μάλλον ο κύριος Μητρόπουλος μέσα στο άγχος της εκστρατείας του λησμόνησε πως το κόμμα που τον στηρίζει είναι ο Συνασπισμός. Ο Συνασπιμός της Αριστεράς, των κινημάτων και της ΟΙΚΟΛΟΓΙΑΣ.
 Στον αντίποδα ο Γιώργος Αμυράς . Ο γνωστός δημοσιογράφος και παρουσιαστής επέλεξε να μη τυπώσει ούτε μια...

Τζέφρι αλά Γιούρι

του μιντιάκια 11 
Ο Γιώργος Παπανδρέου αφού είδε και αποείδε ότι ο υποψήφιος του στην περιφέρεια Αττικής δεν έχει καμιά τύχη, επιστράτευσε... το τελευταίο του όπλο!!!

Πειραιάς- Μοναστηράκι

του Not the Boy Next Door

Πέμπτη 4 Νοεμβρίου. 2 το μεσημέρι. Μόλις είχα τελειώσει κάτι δουλειές στον Πειραιά και έπρεπε να πάω στο Σύνταγμα στην εταιρεία που δούλευα για να εισπράξω το πενιχρό μισθό μου του Σεπτεμβρίου. Μπήκα στον ηλεκτρικό.

Στον ηλεκτρικό κάθομαι πάντα όρθιος. Δε βρίσκω καμία ευχαρίστηση στο να κάθομαι στον ηλεκτρικό. Είναι βρώμικα τα καθίσματα. Άσε που καλύτερα να κάτσει κανένας ηλικιωμένος ή καμία κυρία με μωρό παρά εγώ το γομάρι.

Στάθηκα λοιπόν σε μια γωνία. Στην απέναντι γωνία ήταν ένα παλικάρι στην ηλικία μου. Κοστουμαρισμένο, γραβατωμένο, με τη Ναυτεμπορική, την Καθημερινή και τα Επίκαιρα παραμάσχαλα. Από το όλο στυλ και τα έντυπα που είχε πιθανολόγησα ότι θα δούλευε σε ναυτιλιακή εταιρεία. Κι εγώ είχα στείλει βιογραφικά σε ναυτιλιακές αλλά φευ. Οφείλω να πω πως τον ζήλεψα λίγο. Κι εγώ θα ήθελα να είχα μια δουλειά σε γραφείο, να ντύνομαι haute couture και να τρίζουν τα πεζοδρόμια, να βγάζω λεφτά και να αγοράζω τα έντυπα που θέλω γιατί πλέον μετρώ το κάθε ευρώ και έχω κόψει και την εφημερίδα.

Άφησα τις σκέψεις μου στην άκρη. Στα Πετράλωνα μπήκε στο συρμό ένας γέρος. Με το που βλέπει τον κοστουμαρισμένο αφηνίασε "Εσείς με τα κοστούμια και τις γραβάτες μας καταστρέψατε! Εσείς, οι βολεμένοι. Δεν ξέρετε να δουλέψετε στο γιαπί και πρέπει να σας πληρώνουμε". Το παλικάρι τα ΄χασε, είχε μείνει με το στόμα ανοικτό. Απόλυτη σιγή στον συρμό. Ο γέρος ξέσπασε...

Πόση μαγειρική χωρά στην ελληνική τηλεόραση; Πόση αντέχουμε εμείς να βλέπουμε;

της pecora nera

Το κακό έχει ξεκινήσει εδώ και κανα δυο χρόνια..πέρυσι βαρέθηκα να βλέπω ανθρώπους να τρώνε και μετά να βαθμολογούν κάνοντας ότι τάχα δεν τους άρεσε το γεύμα..το ότι  καταβρόχθιζαν τα πιάτα είναι άλλο βέβαια..Αυτό το ''κάτι  ψήνεται'' μας έσπασε τα νεύρα με τις κατινιές και την τόση πια φασαρία για ένα πιάτο φαί..΄Αλλος πανικός ήταν το Love Bites που είχε και πιο πιπεράτο περιεχόμενο καθώς περιελάμβανε και φλερτάκι με λαχταριστά επιδόρπια σοκολάτας..αλλά και εκεί υπήρχε η αδιακρισία,έψαχνε ο ένας τα πράγματα του άλλου..Συγγνώμη ρε παιδιά εσείς όταν πάτε κάπου καλεσμένοι σε γεύμα ψαχουλέυετε όλο του το σπίτι ?Μόνο εμένα μου φαίνεται παράλογο δηλαδή?
Και φέτος πάλι τί κακό είναι αυτό ?Ο,τι ώρα και να ανοίξεις τηλεόραση θα πέσεις πάνω σε κατσαρόλα και σε αναμμένη φωτιά..Μια το Master Chef,την άλλη Top Chef..τις υπόλοιπες ώρες οι άλλες εκπομπές που σχολιάζουν τις προηγούμενες δύο και φυσικά οι μάγειροι των πρωινών εκπομπών ..Αφήστε που το έχουμε κάνει τόσο μεγάλο ζήτημα που είναι να γελά κανείς..

Είναι στη μόδα ή μου αρέσει και το φοράω???

της pecora nera

Η μόδα κάνει κύκλους...η μόδα προστάζει κι εμείς ακολουθούμε..η μόδα μας επιδεικνύει τις νέες τάσεις..η μόδα μας απαγορεύει να κάνουμε συγκεκριμένους συνδυασμούς..η μόδα μας κάνει μοδάτους ή κακοντυμένους..μα ποιός τα ορίζει όλα αυτά?έχουν αντίκρυσμα στη ζωή μας και γιατί θα πρέπει να ακολουθούμε ακόμα και στο ντύσιμό μας κανόνες?
Το ποιός ορίζει τη μόδα είναι εύκολο..οι πολυεθνικές εταιρίες,οι οίκοι μόδας που συνεργάζονται με τα περιοδικά και τα ΜΜΕ..οι λόγοι που η μόδα αλλάζει κάθε χρόνο είναι καθαρά οικονομικοί..η μόδα είναι βιομηχανία,ας μην ξεχνάμε..όμως εμείς οι καθημερινοί άνθρωποι πώς ακολουθούμε τις τάσεις,με ποιά κριτήρια?μπορούμε όλοι να ντυνόμαστε το ίδιο?
Δεν σας κρύβω οτι μου αρέσει και η μόδα και ντύνομαι με βάση τις τάσεις..αλλά φυσικά έως ένα σημείο..ούτε μπορώ να διαθέσω όλη μου την περιουσία σε ένα ζευγάρι γόβες-ακόμη κι αν είναι ένα αμαρτωλό ζευγάρι Louboutin -ούτε μπορώ να κυκλοφορώ με το μετρό και τα βρώμικα λεωφορεία σαν την Sarah Jessica Parker με 12ποντα και κοντά φορεματάκια..
Ο τρόπος ζωής μας είναι καθοριστικός,όπως και η ηλικία μας,η κοινωνική μας θέση..δεν μου αρέσει ας πούμε να βλέπω όλη την πόλη να κυκλοφορεί με τσάντες Louis Vuitton από μαύρους..δεν είνα κομψό πλέον..δεν κάνει η τσάντα μια γυναίκα καλοντυμένη αλλά όλο το στιλ...
Εκτός αυτού είναι πολύ βασική η ώρα που κυκλοφορείς,πρωί πρωί με ντύσιμο για μπουζούκια,με παγέτες και δαντέλες ε πώς να το κάνουμε βγάζει μάτι...

Που καταντήσαμε...

του SeaWolf

   Σε διάφορες συζητήσεις που ακούω σε δημόσιους χώρους ή ακόμα και σε προσωπικές μου συζητήσεις με άτομα τα οποία σε όλη τους τη ζωή είχαν μία όσο δεν πάει δημοκρατική άποψη για τα πάντα, παρατηρώ μία τάση στο να κατηγορούν την "υπερβολική δημοκρατία" -όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν- για το σημείο που έχει φτάσει η χώρα μας. Το τραγικότερο όλων όμως είναι το που καταλήγουν, ξέρετε που καταλήγουν; "Μία Χούντα μας χρειάζεται"! Μιλάμε ακόμα και για τη γενιά του πολυτεχνείου, όχι απλά για κάποιους γραφικούς και περίεργους ηλικιωμένους που πετύχαμε στο λεωφορείο. Το διανοείστε που έχουμε καταντήσει; Ακόμα και άτομα τα οποία έχουν ζήσει στο πετσί τους το τι θα πει φασισμός και χούντα να τα μνημονεύουν. Δηλαδή πόσο χειρότερη είναι η εποχή που ζούμε;    
   Πείτε μου τι πιστεύετε γιατί αυτή η άποψη που έχει αποκτήσει αρκετούς υποστηρικτές πραγματικά μου φαίνεται απίστευτη, ίσως επικίνδυνη αλλά πάνω από όλα τραγική και κατάντια.

Οι ζωές των άλλων...

της pecora nera

Πριν από περίπου δέκα χρόνια άρχισε η προβολή του  Big Brother,του πρώτου ριάλιτι σόου στη χώρα μας και όλοι θυμόμαστε με πόσο ενδιαφέρον ο κόσμος παρατηρούσε τί κάνουν οι άλλοι στην καθημερινότητά τους..με κάνει να αναρωτιέμαι γιατί υπάρχει αυτή η περιέργεια,τί είναι αυτό που μας ελκύει στο να θέλουμε να βλέπουμε τί κάνουν οι άλλοι..στο κάτω κάτω δεν έχουμε δική μας ζωή,δικά μας προβλήματα?Η μήπως το τί φοράει ο καθένας,το αν έχει συνδυάσει σωστά το παπούτσι με τη φούστα  είναι πια μείζον θέμα και χρειάζεται να είμαστε πάντα ενήμεροι.?
Μετά το Big Brother ακολούθησαν πολλάαα άλλα παρόμοια σόου,τι  Φάρμες,Survivors..Gym show,άργότερα απέκτησαν διαφορετικό χαρακτήρα προωθούσαν τραγουδιστές και ηθοποιούς και καλά ενώ ο κόσμος ανυπομονούσε να δει ένα ξεκατίνιασμα τις Κυριακές το βράδι με την Άσπα,τον ενδυματολόγο,την παρουσιάστρια και τους κριτές...
Ισως να βρίσκουμε πιο ενδιαφέρουσα τη ζωή των άλλων..ίσως η περιέργεια να είναι έμφυτη μέσα μας...ίσως απλά να θέλουμε να βλέπουμε τις δυσκολίες στην καθημερινότητα των άλλων για να παρηγορηθούμε και να θεωρήσουμε οτι ζούμε καλά...;ή μάλλον καλύτερα από τους υπόλοιπους..είναι ένα αρκετά περίπλοκο θέμα..
Στο κουτσομπολιό για την προσωπική ζωή των γύρω μας στηρίζονται ολόκληρες εκμπομπές,πολλές εφημερίδες,περιοδικά,όλη η μεσημεριανή ζώνη στην τηλεόραση..

Woulda Coulda Shoulda...

της locura
Poses fores oloi mas exoume plhrwsei me ka8e tropo kai timhma ta la8h pou eixame kanei sto parel8on? eite auta einai kakes sunei8eies eite asxhmes sumperifores akoma kai la8os apofaseis... poses fores exoume piasei ton eauto mas na leei "makari na mporousa na gurhsw to xrono pisw... posa 8a eixa alla3ei kai ti den 8a'kana!!" kai omws... oses fores kai an 8a mporousame na gurhsoume to xrono pisw kai pali ta idia la8h kai tis idies apofaseis 8a pername.. ka8e ti ginete gia kapoio logo kai thn sugekrimenh stigmh pou eixe par8ei h apofash mas eixe fanei h kaluterh! gia auto as prospa8hsoume na 3ekollhsoume apo to parel8on mas kai as paroume epitelous thn apofash na zhsoume sto paron mas oso to dunaton kalutera.. as prospa8hsoume dhladh na pernoume apofaseis gia tis opoies na mhn anagazomaste mellontika na leme "woulda coulda shoulda"... ;)

*h ekfrash woulda coulda shoulda (would have, could have, should have) xrhsimopoieite kuriws otan anaferomaste se apofaseis/pra3eis pou eixame parei sto parel8on kai 8a 8elame na eixame pra3ei diaforetika!

Το τερπνόν μετά του ωφελίμου...

του μιντιάκια 11

Το πολύχρωμο μωσαϊκό της ελληνικής κοινωνίας

του Not the Boy Next Door

Η μετανάστευση είναι ένα από τα θέματα που συζητείται έντονα στο δημόσιο διάλογο. Κάποιοι (προερχόμενοι κυρίως από την Ακροδεξιά) υποστηρίζουν πως η χώρα μας δεν αντέχει άλλους μετανάστες, ότι πρέπει να απελαθούν, ότι αλλοιώνουν την εθνική ταυτότητα. Όμως για να δούμε αυτό το ζήτημα λίγο ψύχραιμα.

Η είσοδος των μεταναστών σε αυτή τη χώρα που μέχρι το 1974 ήταν χώρα προέλευσης μεταναστών (οικονομική ανέχεια- πολιτικοί αποκλεισμοί μετά τον Εμφύλιο) ήταν απότομη και βάναυση. Η Ελλάδα το 1989 που άνοιξαν τα σύνορα με την Αλβανία δεν ήταν προετοιμασμένη για να γίνει χώρα υποδοχής. Ούτε νομικό πλαίσιο υπήρχε, πόσο μάλλον μεταναστευτική πολιτική. Πόσους χρειαζόμαστε, που μπορούμε να τους απορροφήσουμε.

Η ελληνική κοινωνία κράτησε αμφίσημη στάση έναντι των μεταναστών (κυρίως όσων προέρχονταν από τη γειτονική Αλβανία). Από τη μια τους έδωσε δουλειές, δουλειές που οι Έλληνες λόγω ανόδου του επιπέδου εκπαίδευσης τους δεν μπορούσαν (και κυρίως δεν ήθελαν) να κάνουν. Από την άλλη, η απότομη αυτή αλλαγή στην πληθυσμιακή σύνθεση έφερε στην επιφάνεια το φόβο της ετερότητας. 'Εναν φόβο που γεννήθηκε από την εθνοκεντρική μας παιδεία με τις αλήθειες των άλλων στο περιθώριο και τη δική μας αλήθεια πρωταγωνίστρια. Οι μετανάστες έγιναν ο πρόσφορος αποδέκτης του θυμού μας και η δικαιολόγηση της ανόδου της εκλογικής επιρροής της Ακροδεξιάς. Τους κατηγορήσαμε συλλήβδην για την άνοδο της εγκληματικότητας χωρίς να βλέπουμε και τους δικούς μας εγκληματίες. Το "Δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ,...

Το πολύπαθο Καστελόριζο

του μιντιάκια 11

 Παρασκευή 23 Απριλίου 2010. Ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοινώνει την προσφυγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ και η αρχή του-διαφαινόμενου-  τέλους μόλις ξεκινά. Οι περισσότεροι θα θυμάστε ότι το μέρος που κρίθηκε ως το καταλληλότερο για να απαγγελθεί το μοιραίο εκείνο διάγγελμα του πρωθυπουργού ήταν το Καστελόριζο (έτσι. για να έχουμε θέα τη θάλασσα). Εκεί... πατήθηκε το κουμπί.
Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010. Ο Γιώργος Καρατζαφέρης επισκέπτεται το ακριτικό νησί και μεταξύ άλλων βαρύγδουπων δηλώσεων  -και πάλι με θέα το γραφικό λιμάνι του νησιού- προοιωνίζει πως μια μέρα το Καστελόριζο μπορεί να σώσει την Ελλάδα λόγω των κοιτασμάτων που διαθέτει.
Θα περίμενε κανείς πως οι ενέργειες και οι δηλώσεις αυτές των δύο πολιτικών αρχηγών θα ενείχαν και ένα συμβολισμό ως προς το ενδιαφέρον που μετά από πολλά χρόνια αποφάσισε να δείξει η ελληνική πολιτεία απέναντι στο νησί που όντας σε απόσταση αναπνοής από την Τουρκία αποτελεί το νοτιότερο άκρο της χώρας μας.  Δυστυχώς το ''ενδιαφέρον'' αυτό φαίνεται πως δεν διήρκησε αρκετά, αφού όπως πληροφορήθηκα το Καστελόριζο βρίσκεται εδώ και μια εβδομάδα χωρίς ακτοπλοική σύνδεση με την υπόλοιπη χώρα μια και το υπουργείου Θαλασσίων  Υποθέσεων, Νήσων και Αλιείας «έκοψε» τα τρία επιδοτούμενα μοναδικά δρομολόγια που εκτελούνταν κάθε εβδομάδα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι κάτοικοι του Καστελλόριζου να επισκέπτονται την απέναντι τουρκική πόλη...

Η δηλητηριώδης διαδρομή του κλεμμένου εισιτηρίου

του Von

 Τετάρτη  βράδυ και ενώ ήμουν ξέγνοιαστος μπροστά από τον υπολογιστή  χτυπάει το κινητό μου . Στην άλλη άκρη της γραμμής η ξαδέρφη μου η οποία ήταν έξω από το Σ.Ε.Φ και περίμενε ανυπόμονα να  μπει στην συναυλία των Scorpions .Μου λέει πως της έκλεψαν το εισιτήριο της και αμέσως ετοιμάζομαι  και πάω να την πάρω, καθώς έκλεγε και είχε πελαγώσει  . Αφότου έφτασα, παρατήρησα πως μερικά μετρά διπλά της στεκόταν ένας άνθρωπος σχετικά μεγάλης ηλικίας πουλώντας εισιτήρια ακριβώς για τις θέσεις που είχε κλείσει η ξαδέρφη μου με κάτι φιλές της (τυχαίο δε νομίζω). Θέλοντας να την κάνω να χαρεί και να μην χάσει τη συναυλία και έχοντας πάνω μου ένα ικανοποιητικό ποσό της τάξης των 80 ευρώ (ενώ επισημαίνω το γεγονός πως το εισιτήριο κόστιζε κανονικά 50 ευρώ) ρωτάω τον άνθρωπο πόσο τα πουλάει και μου απατάει με υποτιμητικό ύφος 100 ευρώ . Μην μπορώντας να κάνω κάτι παραπάνω και αγανακτισμένος από τη συμπεριφορά του που δε δεχόταν με τίποτα τα να μου το αφήσει 80 πήρα την ξαδέρφη μου και φύγαμε . 
 Το ηθικό δίδαγμα που προκύπτει είναι αφενός πως η ‘’μαύρη αγορά ‘’ ζει και βασιλεύει, αφετέρου πως η οικονομική κρίση έχει καταρρίψει σε πολλόυς ανθρώπους κάθε ηθικό φραγμό, δίχως βέβαια αυτό να σημαίνει πως και πριν μερικά χρόνια δεν παρατηρούνταν τέτοιες συμπεριφορές .Τελειώνοντας θα ήθελα να θίξω πως αυτή η κίνηση δεν έγινε από κάποιον επιτήδειο νεαρής ηλικίας ‘’ελαφροχέρη’’ αλλά από ένα ηλικιωμένο, που όμως -για να μη βιαστούμε να προδικάσουμε συμπεριφορές- μ' αυτόν τον τρόπο μπορεί να εξασφάλισε το φαγητό του  για τις επόμενες ημέρες.

Πώς γίνεται κάποιος διάσημος σήμερα???

της pecora nera

Το χρήμα πολλοί το μίσησαν..τη δόξα ουδείς!Μια διαχρονική αξία που σήμερα παρατηρείται σε όλες -τις δυτικές τουλάχιστον-κοινωνίες..Άραγε τί είνα αυτό που κάνει κάποιον διάσημο στις μέρες μας??τί πρόσόντα χρειάζεται να έχει κανείς για να μπει στα φώτα της δημοσιότητας?
Στην αρχαιότητα διάσημοι ήταν οι ήρωες.οι βασιλιάδες,οι πολεμιστές..αργότερα έγιναν οι επιστήμονες,οι άνθρωποι των γραμμάτων,φιλόσοφοι και πολυπράγμονες καλλιτέχνες..Μετά οι επαναστάτες,(Che Guevara)οι ιδεολόγοι,οι ριζοσπάστες...οι πολιτικοί....φυσικά οι αθλητές..και άνθρωποι απο τον καλλιτεχνικό χώρο με απήχηση στον κόσμο..
Σήμερα όμως??ποιους βλέπουμε στα παράθυρα εκπομπών...για ποιους γράφει ο τύπος...για ποιούς συζητά ο κόσμος??....
Για φλύαρους κριτές ριάλιτι παιχνιδιών,για χαζοξανθές(δεν έχω πρόβλημα με τα ξανθά μαλλιά όλο το πακέτο με ενοχλεί..σιλικόνη,επιτηδευμένη βλακεία,ντεκαπάζ και ''δημοσιογραφία'' και καλά) που κουτσομπολεύουν όλη μέρα,για ακόμη πιο βλάκες λιγούρια άνδρες -μεγαλύτερες κατίνες-..για συμμετέχοντες σε κάθε είδους τάλεντ σόου ....και φυσικά για wannabe πορνοστάρ με ροζ dvd,για μοντέλα που δεν είναι μοντέλα αλλά έτσι λένε,κομμωτές,στυλίστες κ.ο.κ...
Σοβαρές προσωπικότητες δηλαδή..που προάγουν τη σκέψη..τον πολιτισμό και προβάλλουν υγιή πρότυπα..δεν είναι θλιβερό?να βλέπεις όλη την ώρα τέτοια νούμερα στην τηλεόραση..να ακούς μικρά παιδιά να συζητούν για τους παίκτες του Big Brother και να έχουν γίνει όλα αυτά μέρος της καθημερινότητάς τους?της ψυχαγωγίας τους?
Καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα ότι για να γίνει κανείς διάσημος πλέον πρέπει...

Οι απεργίες και οι... καλοθελητές.

του SeaWolf

    Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τον τελευταίο χρόνο τις αντιδράσεις όταν μία κινητοποίηση λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα και πραγματικά έχω εξοργιστεί. Κάθε λίγο βγαίνουν δημοσιογράφοι, μεγαλέμποροι και άλλοι παρατρεχάμενοι και δηλώνουν με ύφος ότι αυτές οι εικόνες θα βλάψουν τη χώρας μας στο εξωτερικό και θα καταστραφεί ο τουρισμός μας.

    Είμαστε σοβαροί; Μήπως κάποιοι μας δουλεύουν μπροστά στα μάτια μας; Δηλαδή οι άλλοι λαοί που απεργούν δεν ενδιαφέρονται για τον τουρισμό τους ή μήπως έχουν πιο σοβαρά προβλήματα στη χώρα τους; Δείτε τι γίνετε στη Γαλλία τους τελευταίους μήνες, όλοι είναι στους δρόμους για το συνταξιοδοτικό. Στην Ισπανία νέκρωσαν τα αεροδρόμια για κάποιες μέρες τον Αύγουστο λόγο της απεργίας των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας. Απεργίες γίνονται καθημερινά ακόμα και στις “ανώτερες” Αγγλία και Γερμανία!

    Αναρωτιέμαι λοιπόν εγώ... αυτοί οι λαοί δεν έχουν τουρισμό; Θα το πω ωμά... ο τουρισμός στην Ελλάδα από το μόνο που βλάπτεται είναι από τη συμπεριφορά της πλειοψηφίας των ξενοδόχων και των καταστηματαρχών που προσπαθούν με κάθε τρόπο να κοροϊδέψουν τα “Αμερικανάκια”.

    Ούτε εγώ συμφωνώ με αρκετές κινητοποιήσεις αλλά δεν γίνετε να κατηγορούμε πάντα αυτούς που απεργούν για την “καταστροφή της τουριστικής βιομηχανίας” της Ελλάδας. Είμαι εγώ τόσο παράλογος ή μήπως κάποιοι προσπαθούν να μας φορτώσουν ενοχές;

Υπάρχει ελπίδα στον ορίζοντα;

του μιντιάκια 11

 3 μέρες μετά τη γνωστή σε όλους πλέον διακαναλική , όπου ο πρωθυπουργός ζήτησε ψήφο ελπίδας κι όχι διαμαρτυρίας και 10 μέρες πριν τις αυτοδιοικητικές εκλογές με τους περισσότερους υποψήφιους δήμαρχους και περιφερειάρχες να τάζουν πολλά -εφικτά και ανέφικτα- είναι απορίας άξιο αν υπάρχει έστω και ένας νοήμων - και νομοταγής- Έλληνας που να μπορεί να ατενίζει το μέλλον με ελπίδα και αισιοδοξία.
 Όσον αφορά τα ζητήματα διαχείρισης από την κεντρική πολιτεία, υπάρχει κάποιος που να πιστεύει πως ανεξαρτήτως του μηνύματος των προσεχών εκλογών, ανεξαρτήτως αυτής, της επόμενης ή και των προσεχών κυβερνήσεων, η χώρα αυτή μαζί με τους κατοίκους της θα καταφέρουν να ευημερήσουν; Ότι θα αναπτυχθεί η ανύπαρκτη βιομηχανία, θα βελτιωθεί το κάκιστο σύστημα της ''δωρεάν'' εκπαίδευσης, θα δωθούν λύσεις στις σπατάλες και την κακοδιαχείριση στα νοσοκομεία ή θα ανακτήσουμε τη χαμένη εθνική μας κυριαρχία;
 Από την άλλη όσο έχει να κάνει με τα αυτοδιοικητικά, μετά τις εκλογές -λόγω Καλλικράτη και άλλων παραμέτρων- τα πράγματα μόνο εύκολα δε θα είναι. Γιατί κακά τα ψέματα είναι πολύ δύσκολο -ανεξαρτήτως δημάρχου- να διευθετηθεί το ζήτημα με τους μετανάστες και το παραεμπόριο στην Αθήνα. Εξίσου δύσκολο να προχωρήσει η ανάπτυξη της Θεσσαλονίκης που για δεκαετίες έχει μείνει πίσω, πόσο μάλλον τώρα που τα ήδη στενά οικονομικά περιθώρια δείχνουν...

Και μετά λένε ότι η νέα γενιά δεν ξέρει ιστορία...

της pecora nera

Κάθε χρόνο βλέπω με πολύ εκνευρισμό κάτι ηλίθια ρεπορτάζ στην τηλεόραση όπου μεσήλικες δημοσιογράφοι ρωτούν παιδάκια,μαθητές και εφήβους ''Τί γιορτάζουμε σήμερα??΄Ξέρετε τί έγινε την 28η Οκτωβρίου?''Και φυσικά τα παιδιά τις περισσότερες φορές τους δουλεύουν απαντώντας με ό,τι πιο άκυρο μπορούν να φανταστούν,λέγοντας για Τούρκους..για χούντα κλπ κλπ..
Εχω λοιπόν να σας ανακοινώσω πως όχι μόνο δεν είναι ανιστόρητα τα νέα παιδιά αλλά αντίθετα συχνά οι μεγαλύτεροι είναι αδαείς και δεν γνωρίζουν την ιστορία της χώρας μας..
Μια καλοστεκούμενη κυρία -ημεδαπή-  πάνω κάτω 50 χρονών με ρώτησε κοιτώντας ένα μπαλκόνι με την ελληνική σημαία γιατί έχουν σημαίες αυτές τις μέρες τα σπίτια..Αφωνη εγώ της απαντώ πως την Πέμπτη είναι 28η Οκτωβρίου και ο κόσμος ετοιμάζεται για την παρέλαση..
Η απάντησή μου δεν την κάλυψε και συνέχισε να με βομβαρδίζει ερωτήσεις..''Τί έγινε τότε λοιπόν?''..σκέφτηκα κι εγώ οτι ήταν καμιά απο αυτές τις περίεργες γιαγιάδες που τεστάρουν τους νέους..γιατί Θεέ μου να πέσω σε τέτοια περίπτωση βραδιάτικα ενώ περιμένω το λεωφορείο να πάω σπίτι μου???
Συνεχίζω την κουβέντα μαζί της με εμφανή τη δυσανασχέτησή μου όμως..και τότε έρχεται το τελειωτικό χτύπημα ..''Δεν ξέρω παιδί μου τι είναι αυτό που λες,δε διαβάζω εφημερίδες εγώ!!''....ακολουθεί σιωπή για λίγα δεύτερα..και συνεχίζει :''Δεν ασχολούμαι ούτε με πολιτικά ούτε με κόμματα,δε βλέπω τηλεόραση και δεν με νοιάζουν όλα αυτά!''..
Μάλιστα...τις πετάω σκόρπιες λέξεις του στιλ ''Γερμανοί..ΟΧΙ..Μεταξάς...Β Παγκόσμιος Πόλεμος..'' τίποτε η κυρία..εντάξει λέω αρκετά προσπάθησα ας μην το συνεχίσω..
Η περίεργη αυτή γυναίκα τελείωσε τη συζήτησή μας λέγοντας...

Τρέχοντας να προλάβω το τελευταίο μετρό..........

της pecora nera

Σάββατο βράδι έξω για ποτό με φίλους..Ψυρρή,Μοναστηράκι και μετά Γκάζι για φαγητό και χαλαρή κουβέντα..όλα μια χαρά και ο καιρός ωραίος..

όταν όμως τελειώνει η βόλτα και έρχεται η ώρα του γυρισμού αρχίζουν τα δύσκολα..
Σε μια πόλη όπως η Αθήνα με τόσο έντονη νυχτερινή διασκέδαση,μαγαζιά που ανοίγουν μετά τα μεσάνυχτα και τόση κίνηση στους δρόμους είναι να απορεί κανείς γιατί δεν κυκλοφορούν καθόλου τα μέσα αστικής συγκοινωνίας..
Και να σκεφτόύμε οτι θεωρούμαστε και τυχεροί καθώς το μετρό εδώ και σχετικά λίγο καιρό λειτουργεί μέχρι τις 2 το πρωί..και είναι πραγματικά αστείο να βλέπεις όλον αυτό τον κόσμο να τρέχει να προλάβει το τελευταίο δρομολόγιο κατεβαίνοντας δυο δυο τα σκαλιά στις κυλιόμενες..άμα φοράς και 12ποντο ειδικά είναι και αγώνας δρόμου μέχρι να φτάσεις!
Το θέμα αυτό δεν συζητάται μόνο στις παρέες αλλά έχει γίνει ζήτημα και στους υπεύθυνους των μέσων..η απάντηση βεβαίως που έχει δοθεί είναι πως ''στο εξωτερικό οι συγκοινωνίες σταματούν στις 12''..........αυτό το πράγμα που συγκρινόμαστε με τις άλλες ευρωπαικές χώρες με τρελαίνει..μόνο όπου μας συμφέρει το λέμε..Στις άλλες χώρες της Ε.Ε δεν χρειάζονται τα μέσα γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν ούτε καταστήματα ανοιχτά  ούτε ο κόσμος κυκλοφορεί έξω τέτοιες ώρες.
Από τη στιγμή που  έτσι  είναι τα τα πράγματα στην Ελλάδα η πολιτεία οφείλει να προσαρμόσει τα μέσα για την εξυπηρέτηση των πολιτών.
Και φυσικά το κακό με τα λεωφορεία είναι άλλη συζήτηση,αφού εκεί η κατάσταση...

Αυτοκριτική αντί editorial

του μιντιάκια 11

 Στη ζωή συχνά κάνουμε λάθη. Μεγάλα ή μικρά, δεν έχει σημασία, τα λάθη είναι αυτονόητο ότι θα υπάρξουν ή έστω θα συνυπάρξουν μαζί με τα θετικά επακόλουθα των πράξεων μας. Το σημαντικό ,όμως, είναι να μπορούμε να τα εντοπίσουμε, να εστιάσουμε σ' αυτά και να τα διορθώσουμε.

 Ασχολούμενος με το blogging τα τελευταία δύο χρόνια ήρθε η στιγμή που είπα: '' ώπα μάγκα, παρ' το αλλιώς''. Σε μια προσπάθεια να αυξηθεί το αναγνωστικό κοινό του blog μου υπέπεσα στην παγίδα της συνεχής ροής -ασήμαντων εν πολλοίς- πληροφοριών και ειδήσεων μέσα από διαδοχικές copy-paste αναρτήσεις. Τελικά το blog που διηύθυνα κατέληξε να είναι κάτι άλλο από αυτό που είχα οραματιστεί όταν ξεκινούσα: ένας χώρος έκφρασης, προβληματισμού και  ανταλλαγής απόψεων. Αντ' αυτού μετετράπη σε μια αξιόλογη πλην όμως ψυχρή ''μηχανή'' σερβιρίσματος ειδήσεων, ενώ το μεράκι της ενασχόλησης με το blog έδωσε τη θέση τουσε μια μηχανική δραστηριότητα που κατά βάθος βαριόμουν αφόρητα. Και όλα αυτά γιατί έκανα εκπτώσεις. Εκπτώσεις σε αυτά που πίστευα, εκπτώσεις σ' αυτά που εξέφραζα,  εκπτώσεις στα θέματα με τα οπόια καταπιανόμουν. Τελικά το blog κατέληξε να θεωρείται μεν πετυχημένο , χωρίς όμως προσωπικά να με ικανοποιεί αφού δεν είχε κάποια ιδιαίτερη ταυτότητα ή οτιδήποτε που να το κάνει να ξεχωρίζει.

 Νομίζω όμως παιδιά -και απευθύνομαι στους συνοδοιπόρους από τα παλιά- πως ήρθε η ώρα να επανορθώσουμε. Η ώρα να δημιουργήσουμε ένα διαδικτυακό χώρο που να μας εκφράζει και να απηχεί τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες μας. Ένα ιστολόγιο που δε θα είναι μία από τα συνηθισμένα, αλλά που αντιμετωπίζοντας την επικαιρότητα, την καθημερινότητα και -εν γένει- τη ζωή αλλιώς θα έχει κάτι...