Υπάρχει ελπίδα στον ορίζοντα;

του μιντιάκια 11

 3 μέρες μετά τη γνωστή σε όλους πλέον διακαναλική , όπου ο πρωθυπουργός ζήτησε ψήφο ελπίδας κι όχι διαμαρτυρίας και 10 μέρες πριν τις αυτοδιοικητικές εκλογές με τους περισσότερους υποψήφιους δήμαρχους και περιφερειάρχες να τάζουν πολλά -εφικτά και ανέφικτα- είναι απορίας άξιο αν υπάρχει έστω και ένας νοήμων - και νομοταγής- Έλληνας που να μπορεί να ατενίζει το μέλλον με ελπίδα και αισιοδοξία.
 Όσον αφορά τα ζητήματα διαχείρισης από την κεντρική πολιτεία, υπάρχει κάποιος που να πιστεύει πως ανεξαρτήτως του μηνύματος των προσεχών εκλογών, ανεξαρτήτως αυτής, της επόμενης ή και των προσεχών κυβερνήσεων, η χώρα αυτή μαζί με τους κατοίκους της θα καταφέρουν να ευημερήσουν; Ότι θα αναπτυχθεί η ανύπαρκτη βιομηχανία, θα βελτιωθεί το κάκιστο σύστημα της ''δωρεάν'' εκπαίδευσης, θα δωθούν λύσεις στις σπατάλες και την κακοδιαχείριση στα νοσοκομεία ή θα ανακτήσουμε τη χαμένη εθνική μας κυριαρχία;
 Από την άλλη όσο έχει να κάνει με τα αυτοδιοικητικά, μετά τις εκλογές -λόγω Καλλικράτη και άλλων παραμέτρων- τα πράγματα μόνο εύκολα δε θα είναι. Γιατί κακά τα ψέματα είναι πολύ δύσκολο -ανεξαρτήτως δημάρχου- να διευθετηθεί το ζήτημα με τους μετανάστες και το παραεμπόριο στην Αθήνα. Εξίσου δύσκολο να προχωρήσει η ανάπτυξη της Θεσσαλονίκης που για δεκαετίες έχει μείνει πίσω, πόσο μάλλον τώρα που τα ήδη στενά οικονομικά περιθώρια δείχνουν...
...να στενεύουν ακόμη περισσότερο. Στην ίδια μοίρα και ο Πειραιάς, οι έμποροι του οποίου όσο και να διαμαρτύρονται δύσκολα θα δουν άσπρη μέρα αν αναλογιστεί κανείς ότι ήδη προωθείται η δημιουργία μεγάλων ξενοδοχειακών συγκροτημάτων πέριξ του λιμανιού, όπου οι τουρίστες θα ''μαντρώνονται'' παιρνώντας το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας τους ''εσώκλειστοι''. Στη δε ξεχασμένη ελληνική περιφέρεια τα προβλήματα είναι ακόμη περισσότερα.
 Κινούμενοι λοιπόν σ' αυτό το συρμό που έχουμε επιλέξει να κινούμαστε μπορούμε άραγε να ελπίζουμε σε κάτι και αν ναι σε τι;