Πειραιάς- Μοναστηράκι

του Not the Boy Next Door

Πέμπτη 4 Νοεμβρίου. 2 το μεσημέρι. Μόλις είχα τελειώσει κάτι δουλειές στον Πειραιά και έπρεπε να πάω στο Σύνταγμα στην εταιρεία που δούλευα για να εισπράξω το πενιχρό μισθό μου του Σεπτεμβρίου. Μπήκα στον ηλεκτρικό.

Στον ηλεκτρικό κάθομαι πάντα όρθιος. Δε βρίσκω καμία ευχαρίστηση στο να κάθομαι στον ηλεκτρικό. Είναι βρώμικα τα καθίσματα. Άσε που καλύτερα να κάτσει κανένας ηλικιωμένος ή καμία κυρία με μωρό παρά εγώ το γομάρι.

Στάθηκα λοιπόν σε μια γωνία. Στην απέναντι γωνία ήταν ένα παλικάρι στην ηλικία μου. Κοστουμαρισμένο, γραβατωμένο, με τη Ναυτεμπορική, την Καθημερινή και τα Επίκαιρα παραμάσχαλα. Από το όλο στυλ και τα έντυπα που είχε πιθανολόγησα ότι θα δούλευε σε ναυτιλιακή εταιρεία. Κι εγώ είχα στείλει βιογραφικά σε ναυτιλιακές αλλά φευ. Οφείλω να πω πως τον ζήλεψα λίγο. Κι εγώ θα ήθελα να είχα μια δουλειά σε γραφείο, να ντύνομαι haute couture και να τρίζουν τα πεζοδρόμια, να βγάζω λεφτά και να αγοράζω τα έντυπα που θέλω γιατί πλέον μετρώ το κάθε ευρώ και έχω κόψει και την εφημερίδα.

Άφησα τις σκέψεις μου στην άκρη. Στα Πετράλωνα μπήκε στο συρμό ένας γέρος. Με το που βλέπει τον κοστουμαρισμένο αφηνίασε "Εσείς με τα κοστούμια και τις γραβάτες μας καταστρέψατε! Εσείς, οι βολεμένοι. Δεν ξέρετε να δουλέψετε στο γιαπί και πρέπει να σας πληρώνουμε". Το παλικάρι τα ΄χασε, είχε μείνει με το στόμα ανοικτό. Απόλυτη σιγή στον συρμό. Ο γέρος ξέσπασε...
...και ησύχασε. Ο κοστουμαρισμένος αμίλητος. Του απάντησε με τη σιωπή του. Και τι να του πει δηλαδή. Είναι ντροπή να έχεις μια καλή δουλειά; Πρέπει να λογοδοτείς στον κάθε απελπισμένο;

Φοβάμαι την αντίδραση του κόσμου όταν απελπίζεται. Η συνεχιζόμενα βαθαίνουσα κρίση που διανύουμε έχει βγάλει στην επιφάνεια συμπλέγματα, κακίες, εμμονές σε όλους μας. Μήπως θα φτάσουμε στη φυσική κατάσταση του Hobbes όπου "η ζωή είναι μοναχική, οδυνηρή, κτηνώδης και σύντομη";

Φτάσαμε Μοναστηράκι και κατεβήκαμε. Έψαξα με το βλέμμα μου να βρω τον κοστουμαρισμένο. Είχαμε διασκορπιστεί μέσα στο πλήθος