Και να που ερωτεύτηκα κάποια χρονολογία

του Not the Boy Next Door

Από μικρό παιδάκι, η εθνική γιορτή που με συγκινούσε περισσότερο ήταν αυτή του Πολυτεχνείου. Δε ξέρω γιατί. Ίσως επειδή ήταν η πιο πρόσφατη και έχουμε βίντεο που δείχνουν το τανκ να ρίχνει την πόρτα του Πολυτεχνείου, ίσως επειδή προέρχομαι από αριστερή οικογένεια, ίσως επειδή ήταν μια εξέγερση της νεολαίας, ίσως επειδή ο πατέρας μου είναι αρχιτέκτονας; Ίσως όλα μαζί.

Που πήγε η γενιά του Πολυτεχνείου; Οι περισσότεροι κατέληξαν σαν το Σπύρο από τους Απαράδεκτους, βολεμένοι μεσοαστοί, μακριά από την ιδεολογία που τους άνδρωσε αλλά που σε κάθε ευκαιρία πετάνε κι ένα "εγώ ήμουν και στο Πολυτεχνείο". Άλλοι γίνονται επίτροποι στην ΕΕ για θέματα αλιείας, άλλοι το παίζουν Κορνήλιος Καστοριάδης γράφοντας βιβλία σα να είναι στραγάλια, άλλοι καταλήγουν θεωρητικοί της Αριστεράς που διελύθη στα εξ'ων ΣΥΝετέθη.

Η γενιά του Πολυτεχνείου, η γενιά των γονιών μας έχει κι εκείνη μερίδιο ευθύνης για την κρίση που βιώνουμε. Μόνο που μπορούμε να της αναγνωρίσουμε ένα ελαφρυντικό. Κάποτε αγωνίστηκε. Την ημερομηνία 17 Νοεμβρίου 1973 δεν πρέπει να πάψουμε να την ερωτευόμαστε. Μπορεί να μην κατέβω στην πορεία (πέρασα χθες και άφησα το λουλούδι μου) αλλά από αυτό το μετερίζι που έχω μπορώ να περάσω τα μηνύματα που θέλω σήμερα, ημέρα μνήμης, ημέρα συγκίνησης.

Οι μισθοί μειώνονται, οι συντάξεις περικόπτονται. Πολλοί συνάνθρωποί μας ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας. Πολλοί είναι άνεργοι, άλλοι δουλεύουν αμισθί ή με μισθούς που δεν τους εξασφαλίζουν τα προς το ζην. Στην Αφρική σκελετωμένα παιδάκια στριμώχνονται στην ουρά για λίγο ρύζι και μπισκότα.Στην Αϊτή η χολέρα και η πανώλη επανεμφανίζονται λόγω ασιτίας. Ο αγώνας για ψωμί συνεχίζεται.

Χειροκροτούμε ανθρώπους (ακόμα και στα δελτία ειδήσεων) που δε μιλούν σωστά την ελληνική γλώσσα, που δεν ξέρουν να κλίνουν τα επίθετα σε -ης, -ης, -ες, που αποφεύγουν τις γενικές μην πουν καμιά κοτσάνα. Η λεξιπενία τείνει να γίνει καθεστώς. Δε σεβόμαστε τους συνανθρώπους μας. Ο φόβος της ετερότητας κυριαρχεί. Πετάμε αυγά σε ανθρώπους που προσεύχονται. Ο αγώνας για παιδεία συνεχίζεται.

Ζούμε στην εποχή του Μεγάλου Αδελφού. Οι ελευθερίες μας περιορίζονται. Μας επιβάλλουν το πως θα μιλάμε, το πως θα σκεφτόμαστε. Το politically correct θηλιά που μας πνίγει. Οδοστρωτήρας που τα ισοπεδώνει όλα. Χώρες τελούν ακόμα υπό ξένη κατοχή. Γυναίκες λιθοβολούνται μέχρι θανάτου. Γενοκτονίες. Εμφύλιοι πόλεμοι. Ο αγώνας για ελευθερία συνεχίζεται.

37 χρόνια μετά. Τι κερδίθηκε; Τι χάθηκε; Στο σημείο μηδέν ξανά; Η ιστορία θα κρίνει...

Δε γίνεται και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος...

του μιντιάκια 11

Δευτέρα βράδυ κι ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος έχει καλεσμένους στην εκπομπή του τους κύριους Ψωμιάδη και Μπόλαρη, υποψήφιους περιφερειάρχες κεντρικής Μακεδονίας. Ενώ η συζήτηση εξελίσσεται, ο γνωστός δημοσιογράφος ζητά από τους δύο πολιτικούς να σχολιάσουν τοποθέτηση του Άδωνι Γεωργιάδη, μέσα από την οποία ο βουλευτής του ΛΑ.Ο.Σ. καλεί -με αφορμή την άνοδο των ποσοστών του Κ.Κ.Ε.- τους υποστηρικτές του καπιταλιστικού συστήματος (βλ. τους εκπροσώπους των άλλων κομμάτων) σε συστράτευση γιατί σε λίγο, όπως ισχυρίζεται, ''θα μας κυβερνήσουν οι μπολσεβίκοι''.
Δεδομένης της μεγάλης εριστικότητας της παραπάνω δήλωσης, αλλά και της παρότρυνσης του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου είναι προφανές ότι οι δύο υποψήφιοι πρόκειται να την καταδικάσουν, ή εν πάσει  περιπτώσει να διαφοροποιηθούν από αυτή. Τον λόγο παίρνει πρώτος ο Παναγιώτης Ψωμιάδης, ο οποίος  πράγματι εκφράζει τις διαφωνίες του για την επιλογή της συγκεκριμένης λέξης, την οποία και χαρακτηρίζει ως ακραία, υποστηρίζοντας πως οι κομμουνιστές είναι άξιοι να προσφέρουν για την τοπική αυτοδιοίκηση και την κοινωνία γενικότερα στον ίδιο βαθμό με όλους τους άλλους.. Αμέσως όμως σπεύδει να διευκρινίσει ότι κατά τ' άλλα ο ίδιος είναι μεγάλος φαν του Άδωνι Γεωργιάδη και ότι τον πάει πολύ.
Στο σημείο αυτό κάθε νοήμων τηλεθεατής μπορεί να αντιληφθεί την αντίφαση που υποβόσκει στα λεγόμενα του κύριου Ψωμιάδη. Αντίφαση που κάνει μπαμ και εδράζεται στην ανάγκη του υποψήφιου περιφερειάρχη να ρίξει γέφυρες με την αριστερά, ταυτόχρονα όμως να κάνει παιχνίδι και στην έδρα του, στα δεξιά... και γιατί όχι και ακόμα δεξιότερα.
Δυστυχώς η τακτική αυτή, η τακτική του βάζω στο μίξερ...

Οι δύο όψεις της μη ψήφου

του Not the Boy Next Door

Το κυριότερο μήνυμα των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών της 7ης Νοεμβρίου δεν το έδωσε η ψήφος των πολιτών. Το έδωσε η μη ψήφος τους. Το 39% του εκλογικού σώματος δεν προσήλθε στις κάλπες. Και το 9% απ' όσους προσήλθαν ψήφισαν λευκό ή άκυρο. Μιλάμε για ιστορικά υψηλά ποσοστά για τη μη ψήφο. Στις ευρωεκλογές του 2009 είχαμε αποχή 35%.

Το να μην πάει κάποιος να ψηφίσει ή να πάει και να ρίξει λευκό ή άκυρο μπορεί να σημαίνει δύο πράγματα. Πρώτον, αδιαφορία και ανοχή. Δεύτερον, απαξίωση και διαμαρτυρία.

Αφήνω το πρώτη όψη στην άκρη προς το παρόν και επικεντρώνομαι στη δεύτερη. Είναι η μη ψήφος ο καλύτερος τρόπος για να εκφράσεις τη διαμαρτυρία σου για το πολιτικό σύστημα; Προσωπικά, πιστεύω πως όχι. Με το να μη ψηφίζεις ή να ρίχνεις λευκό (που σημαίνει καμία θέση) ή άκυρο, αφήνεις τους άλλους να λάβουν αποφάσεις ερήμην σου. Σου δόθηκε η ευκαιρία να πεις την άποψή σου και δεν την είπες. Γιατί τα αποτελέσματα και οι αποφάσεις για το ποιοι θα σε κυβερνήσουν βγαίνουν επί των εγκύρων ψηφοδελτίων. Και πες πως έχεις αηδιάσει με την πολιτική και θες να εκφράσεις το θυμό σου και ζωγραφίζεις μια μούντζα στο ψηφοδέλτιο. Νομίζεις ότι καταφέρνεις τίποτε; Θα το δει κανένας πολιτικός και θα προσβληθεί; Ο μόνος που θα το δει θα είναι...

Αποτέλεσμα (κυρίως) του ξύλινου πολιτικού λόγου η μεγάλη αποχή

του μιντιάκια 11
Ποιος ευθύνεται για την κακή πορεία της εθνικής οικονομίας;

Για άλλη μια χρονιά πολύ μεγάλη αποχή...

της pecora nera

Και πάλι φέτος το ποσοστό αποχής από τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές ήταν μεγάλο περίπου 50% και αν άκουσα καλά στις Πρέσπες για παράδειγμα έφτασε το 70%!!!Ο κόσμος δείχνει με αυτή του τη στάση την αγανακτησή του,την απογοήτευσή του και γυρίζει τις πλάτες σε όλους αυτούς που του τάζουν και νοιάζονται για την πόλη τους για όσο διαρκεί η προεκλογική περίοδος..
Και καλά κάνει...γιατί δηλαδή να τους πιστέψει αφού έχουν αποδείξει την αχρηστία τους και την κοροιδία προς στο λαό..
Αυτό που σκεφτόμουν  είναι τί θα γίνει σε λίγο καιρό?δεν θα ψηφίζει κανείς?..Το ότι πάμε από το κακό στο χειρότερο είναι το μόνο σίγουρο χωρίς να θέλω να γίνομαι απαισιόδοξη ..υπάρχει άραγε ελπίδα για τίποτα καλύτερο?για ωραίους,καθαρούς δήμους με ασφάλεια και σεβασμό προς τους δημότες?χωρίς γραφειοκρατίες και ταλαιπωρίες?χωρίς να χρειάζεται να έχουμε κάποιον γνωστό για να εξυπηρετηθούμε?είναι τόσο απαιτητικό δηλαδή και τόσο δύσκολο να θέλουμε καθαρούς δρόμους  και οργανωμένα σχολεία?.........
Σε κάποιους δήμους θα έχουμε εκλογές και αυτή την Κυριακή..περιμένω να δω πόσοι θα απέχουν τώρα..

Η αγία (τηλεοπτική) οικογένεια

του μιντιάκια 11

Τυχαίο; Δε νομίζω...

Μητρόπουλος-Αμυράς: Η μέρα με τη νύχτα...

του μιντιάκια 11

 Ο πρώτος κατεβαίνει ως υποψήφιος περιφερειάρχης στην Αττική με το συνδυασμό ''ΑΤΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ - ΟΧΙ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ'', υποστηριζόμενος από τον Συνασπισμό. Ο δεύτερος κατεβαίνει ως ανεξάρτητος και διεκδικεί το δήμο της Αθήνας με το συνδυαμό ''ΕΠΙΜΕΝΟΥΜΕ ΑΘΗΝΑ''. Και οι δύο σε λιγότερο από 24 ώρες θα διεκδικήσουν -για διαφορετικές βέβαια θέσεις- την ψήφο των κατοίκων του Λεκανοπεδίου. Αυτό βέβαια φαίνεται πως είναι το μοναδικό κοινό τους στοιχείο.
  Βλέπετε οι δύο υποψήφιοι επέλεξαν εντελώς διαφορετική τακτική καθ' όλη της διάρκεια της προεκλογικής περιόδου με στόχο την προώθηση της υποψηφιότητας τους. Ο Αλέξης Μητρόπουλος θεώρησε σκόπιμο να μην αφήσει γειτονιά του λεκανοπεδίου που να μη γεμίσει με αφίσες του. Σε κολώνες, σε στάσεις λεωφορείων, σε τοίχους και στασίδια, όπου κι αν γυρίσεις το κεφάλι σου θα αντικρίσεις αφίσες και προεκλογικό υλικό, με το οποίο ο γνωστός εργατολόγος σε καλεί να στηρίξεις το συνδυασμό του και να καταψηφίσεις το μνημόνιο. Καλό και ''άγιο'' το μήνυμα που περνάει αλλά ο σκοπος αγιάζει τα μέσα; Μάλλον ο κύριος Μητρόπουλος μέσα στο άγχος της εκστρατείας του λησμόνησε πως το κόμμα που τον στηρίζει είναι ο Συνασπισμός. Ο Συνασπιμός της Αριστεράς, των κινημάτων και της ΟΙΚΟΛΟΓΙΑΣ.
 Στον αντίποδα ο Γιώργος Αμυράς . Ο γνωστός δημοσιογράφος και παρουσιαστής επέλεξε να μη τυπώσει ούτε μια...

Τζέφρι αλά Γιούρι

του μιντιάκια 11 
Ο Γιώργος Παπανδρέου αφού είδε και αποείδε ότι ο υποψήφιος του στην περιφέρεια Αττικής δεν έχει καμιά τύχη, επιστράτευσε... το τελευταίο του όπλο!!!

Πειραιάς- Μοναστηράκι

του Not the Boy Next Door

Πέμπτη 4 Νοεμβρίου. 2 το μεσημέρι. Μόλις είχα τελειώσει κάτι δουλειές στον Πειραιά και έπρεπε να πάω στο Σύνταγμα στην εταιρεία που δούλευα για να εισπράξω το πενιχρό μισθό μου του Σεπτεμβρίου. Μπήκα στον ηλεκτρικό.

Στον ηλεκτρικό κάθομαι πάντα όρθιος. Δε βρίσκω καμία ευχαρίστηση στο να κάθομαι στον ηλεκτρικό. Είναι βρώμικα τα καθίσματα. Άσε που καλύτερα να κάτσει κανένας ηλικιωμένος ή καμία κυρία με μωρό παρά εγώ το γομάρι.

Στάθηκα λοιπόν σε μια γωνία. Στην απέναντι γωνία ήταν ένα παλικάρι στην ηλικία μου. Κοστουμαρισμένο, γραβατωμένο, με τη Ναυτεμπορική, την Καθημερινή και τα Επίκαιρα παραμάσχαλα. Από το όλο στυλ και τα έντυπα που είχε πιθανολόγησα ότι θα δούλευε σε ναυτιλιακή εταιρεία. Κι εγώ είχα στείλει βιογραφικά σε ναυτιλιακές αλλά φευ. Οφείλω να πω πως τον ζήλεψα λίγο. Κι εγώ θα ήθελα να είχα μια δουλειά σε γραφείο, να ντύνομαι haute couture και να τρίζουν τα πεζοδρόμια, να βγάζω λεφτά και να αγοράζω τα έντυπα που θέλω γιατί πλέον μετρώ το κάθε ευρώ και έχω κόψει και την εφημερίδα.

Άφησα τις σκέψεις μου στην άκρη. Στα Πετράλωνα μπήκε στο συρμό ένας γέρος. Με το που βλέπει τον κοστουμαρισμένο αφηνίασε "Εσείς με τα κοστούμια και τις γραβάτες μας καταστρέψατε! Εσείς, οι βολεμένοι. Δεν ξέρετε να δουλέψετε στο γιαπί και πρέπει να σας πληρώνουμε". Το παλικάρι τα ΄χασε, είχε μείνει με το στόμα ανοικτό. Απόλυτη σιγή στον συρμό. Ο γέρος ξέσπασε...

Πόση μαγειρική χωρά στην ελληνική τηλεόραση; Πόση αντέχουμε εμείς να βλέπουμε;

της pecora nera

Το κακό έχει ξεκινήσει εδώ και κανα δυο χρόνια..πέρυσι βαρέθηκα να βλέπω ανθρώπους να τρώνε και μετά να βαθμολογούν κάνοντας ότι τάχα δεν τους άρεσε το γεύμα..το ότι  καταβρόχθιζαν τα πιάτα είναι άλλο βέβαια..Αυτό το ''κάτι  ψήνεται'' μας έσπασε τα νεύρα με τις κατινιές και την τόση πια φασαρία για ένα πιάτο φαί..΄Αλλος πανικός ήταν το Love Bites που είχε και πιο πιπεράτο περιεχόμενο καθώς περιελάμβανε και φλερτάκι με λαχταριστά επιδόρπια σοκολάτας..αλλά και εκεί υπήρχε η αδιακρισία,έψαχνε ο ένας τα πράγματα του άλλου..Συγγνώμη ρε παιδιά εσείς όταν πάτε κάπου καλεσμένοι σε γεύμα ψαχουλέυετε όλο του το σπίτι ?Μόνο εμένα μου φαίνεται παράλογο δηλαδή?
Και φέτος πάλι τί κακό είναι αυτό ?Ο,τι ώρα και να ανοίξεις τηλεόραση θα πέσεις πάνω σε κατσαρόλα και σε αναμμένη φωτιά..Μια το Master Chef,την άλλη Top Chef..τις υπόλοιπες ώρες οι άλλες εκπομπές που σχολιάζουν τις προηγούμενες δύο και φυσικά οι μάγειροι των πρωινών εκπομπών ..Αφήστε που το έχουμε κάνει τόσο μεγάλο ζήτημα που είναι να γελά κανείς..

Είναι στη μόδα ή μου αρέσει και το φοράω???

της pecora nera

Η μόδα κάνει κύκλους...η μόδα προστάζει κι εμείς ακολουθούμε..η μόδα μας επιδεικνύει τις νέες τάσεις..η μόδα μας απαγορεύει να κάνουμε συγκεκριμένους συνδυασμούς..η μόδα μας κάνει μοδάτους ή κακοντυμένους..μα ποιός τα ορίζει όλα αυτά?έχουν αντίκρυσμα στη ζωή μας και γιατί θα πρέπει να ακολουθούμε ακόμα και στο ντύσιμό μας κανόνες?
Το ποιός ορίζει τη μόδα είναι εύκολο..οι πολυεθνικές εταιρίες,οι οίκοι μόδας που συνεργάζονται με τα περιοδικά και τα ΜΜΕ..οι λόγοι που η μόδα αλλάζει κάθε χρόνο είναι καθαρά οικονομικοί..η μόδα είναι βιομηχανία,ας μην ξεχνάμε..όμως εμείς οι καθημερινοί άνθρωποι πώς ακολουθούμε τις τάσεις,με ποιά κριτήρια?μπορούμε όλοι να ντυνόμαστε το ίδιο?
Δεν σας κρύβω οτι μου αρέσει και η μόδα και ντύνομαι με βάση τις τάσεις..αλλά φυσικά έως ένα σημείο..ούτε μπορώ να διαθέσω όλη μου την περιουσία σε ένα ζευγάρι γόβες-ακόμη κι αν είναι ένα αμαρτωλό ζευγάρι Louboutin -ούτε μπορώ να κυκλοφορώ με το μετρό και τα βρώμικα λεωφορεία σαν την Sarah Jessica Parker με 12ποντα και κοντά φορεματάκια..
Ο τρόπος ζωής μας είναι καθοριστικός,όπως και η ηλικία μας,η κοινωνική μας θέση..δεν μου αρέσει ας πούμε να βλέπω όλη την πόλη να κυκλοφορεί με τσάντες Louis Vuitton από μαύρους..δεν είνα κομψό πλέον..δεν κάνει η τσάντα μια γυναίκα καλοντυμένη αλλά όλο το στιλ...
Εκτός αυτού είναι πολύ βασική η ώρα που κυκλοφορείς,πρωί πρωί με ντύσιμο για μπουζούκια,με παγέτες και δαντέλες ε πώς να το κάνουμε βγάζει μάτι...

Που καταντήσαμε...

του SeaWolf

   Σε διάφορες συζητήσεις που ακούω σε δημόσιους χώρους ή ακόμα και σε προσωπικές μου συζητήσεις με άτομα τα οποία σε όλη τους τη ζωή είχαν μία όσο δεν πάει δημοκρατική άποψη για τα πάντα, παρατηρώ μία τάση στο να κατηγορούν την "υπερβολική δημοκρατία" -όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν- για το σημείο που έχει φτάσει η χώρα μας. Το τραγικότερο όλων όμως είναι το που καταλήγουν, ξέρετε που καταλήγουν; "Μία Χούντα μας χρειάζεται"! Μιλάμε ακόμα και για τη γενιά του πολυτεχνείου, όχι απλά για κάποιους γραφικούς και περίεργους ηλικιωμένους που πετύχαμε στο λεωφορείο. Το διανοείστε που έχουμε καταντήσει; Ακόμα και άτομα τα οποία έχουν ζήσει στο πετσί τους το τι θα πει φασισμός και χούντα να τα μνημονεύουν. Δηλαδή πόσο χειρότερη είναι η εποχή που ζούμε;    
   Πείτε μου τι πιστεύετε γιατί αυτή η άποψη που έχει αποκτήσει αρκετούς υποστηρικτές πραγματικά μου φαίνεται απίστευτη, ίσως επικίνδυνη αλλά πάνω από όλα τραγική και κατάντια.

Οι ζωές των άλλων...

της pecora nera

Πριν από περίπου δέκα χρόνια άρχισε η προβολή του  Big Brother,του πρώτου ριάλιτι σόου στη χώρα μας και όλοι θυμόμαστε με πόσο ενδιαφέρον ο κόσμος παρατηρούσε τί κάνουν οι άλλοι στην καθημερινότητά τους..με κάνει να αναρωτιέμαι γιατί υπάρχει αυτή η περιέργεια,τί είναι αυτό που μας ελκύει στο να θέλουμε να βλέπουμε τί κάνουν οι άλλοι..στο κάτω κάτω δεν έχουμε δική μας ζωή,δικά μας προβλήματα?Η μήπως το τί φοράει ο καθένας,το αν έχει συνδυάσει σωστά το παπούτσι με τη φούστα  είναι πια μείζον θέμα και χρειάζεται να είμαστε πάντα ενήμεροι.?
Μετά το Big Brother ακολούθησαν πολλάαα άλλα παρόμοια σόου,τι  Φάρμες,Survivors..Gym show,άργότερα απέκτησαν διαφορετικό χαρακτήρα προωθούσαν τραγουδιστές και ηθοποιούς και καλά ενώ ο κόσμος ανυπομονούσε να δει ένα ξεκατίνιασμα τις Κυριακές το βράδι με την Άσπα,τον ενδυματολόγο,την παρουσιάστρια και τους κριτές...
Ισως να βρίσκουμε πιο ενδιαφέρουσα τη ζωή των άλλων..ίσως η περιέργεια να είναι έμφυτη μέσα μας...ίσως απλά να θέλουμε να βλέπουμε τις δυσκολίες στην καθημερινότητα των άλλων για να παρηγορηθούμε και να θεωρήσουμε οτι ζούμε καλά...;ή μάλλον καλύτερα από τους υπόλοιπους..είναι ένα αρκετά περίπλοκο θέμα..
Στο κουτσομπολιό για την προσωπική ζωή των γύρω μας στηρίζονται ολόκληρες εκμπομπές,πολλές εφημερίδες,περιοδικά,όλη η μεσημεριανή ζώνη στην τηλεόραση..

Woulda Coulda Shoulda...

της locura
Poses fores oloi mas exoume plhrwsei me ka8e tropo kai timhma ta la8h pou eixame kanei sto parel8on? eite auta einai kakes sunei8eies eite asxhmes sumperifores akoma kai la8os apofaseis... poses fores exoume piasei ton eauto mas na leei "makari na mporousa na gurhsw to xrono pisw... posa 8a eixa alla3ei kai ti den 8a'kana!!" kai omws... oses fores kai an 8a mporousame na gurhsoume to xrono pisw kai pali ta idia la8h kai tis idies apofaseis 8a pername.. ka8e ti ginete gia kapoio logo kai thn sugekrimenh stigmh pou eixe par8ei h apofash mas eixe fanei h kaluterh! gia auto as prospa8hsoume na 3ekollhsoume apo to parel8on mas kai as paroume epitelous thn apofash na zhsoume sto paron mas oso to dunaton kalutera.. as prospa8hsoume dhladh na pernoume apofaseis gia tis opoies na mhn anagazomaste mellontika na leme "woulda coulda shoulda"... ;)

*h ekfrash woulda coulda shoulda (would have, could have, should have) xrhsimopoieite kuriws otan anaferomaste se apofaseis/pra3eis pou eixame parei sto parel8on kai 8a 8elame na eixame pra3ei diaforetika!

Το τερπνόν μετά του ωφελίμου...

του μιντιάκια 11

Το πολύχρωμο μωσαϊκό της ελληνικής κοινωνίας

του Not the Boy Next Door

Η μετανάστευση είναι ένα από τα θέματα που συζητείται έντονα στο δημόσιο διάλογο. Κάποιοι (προερχόμενοι κυρίως από την Ακροδεξιά) υποστηρίζουν πως η χώρα μας δεν αντέχει άλλους μετανάστες, ότι πρέπει να απελαθούν, ότι αλλοιώνουν την εθνική ταυτότητα. Όμως για να δούμε αυτό το ζήτημα λίγο ψύχραιμα.

Η είσοδος των μεταναστών σε αυτή τη χώρα που μέχρι το 1974 ήταν χώρα προέλευσης μεταναστών (οικονομική ανέχεια- πολιτικοί αποκλεισμοί μετά τον Εμφύλιο) ήταν απότομη και βάναυση. Η Ελλάδα το 1989 που άνοιξαν τα σύνορα με την Αλβανία δεν ήταν προετοιμασμένη για να γίνει χώρα υποδοχής. Ούτε νομικό πλαίσιο υπήρχε, πόσο μάλλον μεταναστευτική πολιτική. Πόσους χρειαζόμαστε, που μπορούμε να τους απορροφήσουμε.

Η ελληνική κοινωνία κράτησε αμφίσημη στάση έναντι των μεταναστών (κυρίως όσων προέρχονταν από τη γειτονική Αλβανία). Από τη μια τους έδωσε δουλειές, δουλειές που οι Έλληνες λόγω ανόδου του επιπέδου εκπαίδευσης τους δεν μπορούσαν (και κυρίως δεν ήθελαν) να κάνουν. Από την άλλη, η απότομη αυτή αλλαγή στην πληθυσμιακή σύνθεση έφερε στην επιφάνεια το φόβο της ετερότητας. 'Εναν φόβο που γεννήθηκε από την εθνοκεντρική μας παιδεία με τις αλήθειες των άλλων στο περιθώριο και τη δική μας αλήθεια πρωταγωνίστρια. Οι μετανάστες έγιναν ο πρόσφορος αποδέκτης του θυμού μας και η δικαιολόγηση της ανόδου της εκλογικής επιρροής της Ακροδεξιάς. Τους κατηγορήσαμε συλλήβδην για την άνοδο της εγκληματικότητας χωρίς να βλέπουμε και τους δικούς μας εγκληματίες. Το "Δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ,...